وحدت در عین کثرت

1. [تلاش برای وحدت نظری این دو جریان بیهوده است]

اصلاح طلبی تنها فرم نیست.. بلکه همواره دارای محتوای دموکراسی‌خواهی بوده است. همین محتواست که با اصولِ اصولگرایی تزاحم پیدا کرده و این شکاف را شکل داده است. خط قرمز اصولگرایان، تفسیری از دموکراسی است که با سکولاریسم مماسّ می‌شود. خط قرمز اصلاحات نیز تفسیری از اسلام است که به نقض دموکراسی می‌انجامد.. اصلاح‌طلبان، اصول خود را دارند و اصولگرایان منش خود را.. اگر سخن از سازش است، تنها تاکتیکی است بر سر منافع متقابل؛ اما هر گونه تلاشی برای آشتی مبنایی این دو جریان، بیهوده است..

2. [تلاش برای وحدت عملی بدون التزام به حکم ولی فقیه بی معناست]

در ظرف واقعیّت اجتماعی ـ نه بر سیاهه‌ی کاغذ ـ آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، گروه‌ها منحل می‌شوند و انشعاب می‌کنند، نام‌ها تغییر می‌کنند و به روز می‌شوند.. اما تقابل و اصطکاک این دو جریان کلی همواره نمودار است. هنر ولی فقیه در جامعه‌ی دینیِ مردمسالار برقراری همین وحدت (سیاسی/ اجتماعی) در عین کثرت (فکری/ فرهنگی) است. وحدتی که بدون التزام عملی به حکم ولی فقیه دیگر معنایی نخواهد داشت.

ساده لوحی

[هر دفاعی از فلسطین،

اگر همراه با محکومیت آمریکا و سازمان ملل نباشد، ساده لوحانه است].

اسرائیل یک دولت دست نشانده است و این را 50 سال قبل کسی مثل علامه طباطبایی گوشزد می‌کرد و امام خمینی بر منبر فریاد می‌کرد.

مشکل ما فقط فلسطین نیست، منشأ اعتراضات ما تنها تحریک شدن احساساتمان نسبت به کودکان آواره و مادران داغدار نیست.. مشکل ما نظم حاکم بر جهان است؛ مسئله‌ی ما «استکبار» و مستضعفین جهان‌اند؛ هم غزه، هم لبنان، هم ایران، هم عراق و هم هرجای دیگر..

و مقابله با این ظلم‌ها، جز با تشکیلات و ساختار، جز با تلفیق حکیمانه‌ی انقلابی‌گری و دیپلماسی، و جز با «تدبیر ولایی» امکان پذیر نیست.