یک آدم اصولیِ حق‌مدار، طرفداری منصفانه را
به بی‌طرفی مذبوحانه ترجیح می دهد
پ.ن
این ژستای بی‌طرفانه‌ی کج‌دار و مریزِ حال به هم زن که آدم از بعضیا می‌بینه، دُم خروسه.. یه وقتی یه جایی بیرون می‌زنه.. بی‌طرفی، گاهی دروغ است.. عدم موضع، گاهی خودش یک موضع منفعلانه است. به قول اون که گفت: گاهی سکوت، همان دروغ است؛ کمی شیک‌تر، روشنفکرانه‌تر و با مسئولیتِ کمتر!
علی‌رغم این‌که درشت‌گویی این روزهای شهرستانی‌ها چندان پسندیده نیست، اما اعتراض‌شان حرف حساب است. دوگانه‌ی «تهران - شهرستان‌ها» تا وقتی به مرکزیّت سیاسی اشاره داشته باشد مقبول است.. اما واضح است که تبعیض در امکانات شهروندی، اقتصادی، رفاهی و رسانه‌ای برای شهرستانی‌ها قابل تحمل نیست.
حق دارند گله داشته باشند که یک طوفان هرچند نادر در تهران، چنین سر و صدایی به پا کند اما مشکلات طولانی مدت و به مراتب مهمتر شهرهایشان (مثل نبود آب و گاز، یا آلودگی همیشگی اهواز) بدون بازتاب رسانه‌ای و پیگیری مورد نیاز روی زمین بمانند..
رفاه‌زدگی (نه رفاه) و قیافه‌ی حق به جانب پرمدّعای «بچه تهرونی»ها هم شدیدا روی مخ‌شان است.. اساسا «بچه تهرون» موجود عجیبی است! محصول و تابعی از کلان‌شهر مدرن.
پ.ن
اگر دقت کنیم، در چند سال اخیر غالب کمپین‌ها و پویش‌های مجازی، موج‌هایی بر پایه‌ی هیجان و احساس بوده‌اند و شدیدا فاقد منطق.. از جریان لیو مسی بگیرید تا همین 5 مرزبان ایرانی، که همراه با زوایای نادرستی بودند.
و گاهی به این فکر می‌کنم که چرا باید «تهران را ایران بدانیم» و «فیس‌بوک را بازتاب واقعی دنیای زندگی‌مان».. ؟!
یک مسیر عقلانی را می‌توان در عمود زمان ادامه داد و با استحکام طی کرد، اما موجی که با هیجان و افراط و غلبه‌ی هوی طراحی شود، طوفان می‌کند و هراس می‌آورد و ویران می‌کند و عاقبت فرو می‌نشیند..
طوفان اگر فروبنشیند عجیب نیست
پایان بی‌دلیل دویدن، نشستن است
پ.ن
امروز ساعت 5 بعد از ظهر، زمین تهران تاریک شد، و آسمانش سرخ؛
و این، نشانه‌ای است از نشانه‌ها ..
[چیزهایی که دیده نمی‌شوند
ترسناکتر از چیزهایی هستند که دیده می‌شوند]
این حفره‌ی روانی انسان، باعث تحریک وهم و خیال می‌شود و از همین جهت، پایه‌ی «تعلیق» در سینما قرار گرفته است. این روزها تعلیق به معنای هر چیزی از پیش‌بینی تا هیجان تعبیر می‌شود.. اما بر اساس تعریفی که هیچکاک از «تعلیق» ارائه می‌کرد، مخاطب باید چیز وحشتناکی را بداند که بازیگر آن را نمی‌داند!
پ.ن 1: در روایات داریم که «الناس اعداء ما جهلوا».. مردم، دشمن چیزی هستند که نمی شناسند و نمی فهمند. انسان از چیزی که نمی‌بیند و درک نمی‌کند می‌ترسد. به همین خاطر باز در روایات داریم که فرمودند: هرگاه از واقعه‌ای ترسیدی، خودت را درون آن بیانداز، زیرا تنها راه غلبه بر ترس و رهایی از وهم، دیدن واقعیّت (بصیرت) و رو به رو شدن با آن است.
پ.ن 2: حالا که چند سال از ساخته شدن «جدایی نادر از سیمین» می‌گذرد و احساسات طرفداران جنجالی این فیلم ته‌نشین شده است، راحت‌تر می‌توان از نقاط ضعفش صحبت کرد. فرهادی تعلیق در سینما را اساسا رعایت نکرده بود.. او برای ایجاد تعلیق، قسمتی از داستان (تصادف راضیه) را کات کرده بود.. اتفاقی که بازیگر می‌دانست اما مخاطب نمی‌دانست.. در حالی که تعلیق دقیقا عکس این روند است.
در فیلم نباید با دخالت بیرونی و فرمایش کارگردان چیزی از داستان حذف شود، بلکه هر عنصر و اتفاقی باید از دل شخصیت‌ها بجوشد. تعلیق، یعنی اتفاقی را مخاطب بداند، که بازیگر نمی‌داند.. این شرط اساسی برای سهیم شدن مخاطب در فضای قصه است. برای حضور در کنش‌ها و واکنش‌های شخصیت‌های داستان.. برای این که خودش را وسط معرکه قرار دهد و با شخصیّت‌ها «زندگی» کند.
# بی‌بی‌سی(BBC): وقتی مردم مصر و تونس قیام می‌کنند می‌شود «بهار عربی»، وقتی همان‌ها در سوریه آدم می‌کشند می‌شوند «تروریست‌های اسلام‌گرا».
# سیمای ملی (IRIB): وقتی مردم مصر و تونس قیام می‌کنند می‌شود «بیداری اسلامی»، وقتی همان‌ها در سوریه آدم می‌کشند می‌شوند «تروریست‌های سوری».
تصویر بالا یک تصویر مبالغه شده‌ی جذاب است، از همان تقابل‌هایی که در ژورنالیسمِ شبکه‌های مجازی خریدار دارد. ولی به هرحال، اگر مستندات و ابعاد دقیق ماجرا را نادیده بگیریم، این چیزی است که کم و بیش در همه‌ی رسانه‌ها (خودی و غیرخودی) در جریان است.
هر دو دارند کارشان را می‌کنند. آن چه در این میان قابل بررسی است قوانین حاکم بر «افکار عمومی» است. شاید با انواعی از این «کانالیزه کردن‌ها» مشکل داشته باشیم، اما اصل ضرورت «مدیریت خبر» را نمی‌توان زیر سوال برد.
در این میان کسی که خیال می‌کند بی بی سی، تلوزیون خصوصیِ آزاد بی‌طرف است و صدا و سیما تلوزیون دولتی است! یا مثلا فکر می‌کند صدا و سیما هر آنچه در متن واقع اتفاق می‌افتد را منعکس می‌کند و باید بکند.. هر دوی اینها نه رسانه را می‌شناسند، نه افکار عمومی را. به هرحال ما به تأملاتی جدی نیاز داریم درباره «عدالت رسانه‌ای» و «مدیریت خبر» و «مهندسی افکار عمومی».. به عبارت دیگر، «مهندسی افکار عمومی» چه نسبتی با آزادی دارد و چه نسبتی با عدالت؟
دیالوگ:
بزرگی، شجاعی، عاقلی .. اما نمی‌فهممت دکتر، نمی‌فهممت!
حقیقت اینه که من شما رو بیشتر روحانیِ هاشمی دیدم، تا روحانیِ خامنه‌ای..
این کسانی که امروز منتقدان دلواپس شما رو بر نمی‌تابند
همون کسانی‌اند که 3 سال بعد، تز «عبور از روحانی» رو مطرح خواهند کرد.
من اما دل‌استوارم
که اگر مصالحه و مذاکره به کار نیاید
عصای خامنه‌ای گره از کار فروبسته باز خواهد کرد
و لینصرنّ الله من ینصره
این کف ماجراست.. آقای روحانی دارای یک شخصیت حوزوی و آشنا به مبانی است. هم ایشان و هم دکتر ظریف از شخصیت‌های قابل اعتماد نظام هستند. انتقاد، هشدار، تذکر و اختلاف سلیقه سرجایش محفوظ؛ اما لحن دوستان نباید از یک سری مرزها عبور کند. در تمام نقدها، اگر نیم نگاهی به حجم نقاط اشتراکمان داشته باشیم، لحن را کنترل خواهد کرد. ما به شدت نیاز داریم که چیزی به عنوان مانیفست نقد داشته باشیم، تا نقدمان (چه سازنده و چه نفی‌کننده، چه درون‌گفتمانی و چه رادیکال) حرفِ حساب باشد، با غرزدن‌های عوامانه و صرف بروز احساسات مرز مشخصی داشته باشد، و اصول منطق و اخلاق را زیر پا نگذارد.
نقد قدرت، آدابی دارد که همگی موظف به رعایت آن هستیم. مراد من تنها اصول ارزشی نیست، که به اصول روشی نیز سخت محتاجیم. اگر نقدا یک راهکار عملیِ دم دستی می‌خواهید، نگاه کنید به اصلاح طلبان! ببینید با احمدی نژاد چه کردند، شما آن کار را نکنید.
لقمان را گفتند: ادب نقد قدرت از که آموختی؟ گفت از اصلاح طلبان.
با حفظ احترام، برای این همه ساده‌انگاری متأسفم. کسی که اهل فضل و ادب است، نمی‌شود همینطور سرش را از توی کتاب دربیاورد و بخواهد اوضاع جهان را تحلیل کند.. اگر تجربه مدیریت کلان و کار میدانی دیپلماتیک به این حرف های قشنگ توی کاغذ ضمیمه نشود، نتیجه‌اش می شود همین ساده‌لوحی برخی بزرگترهای ما.. مذاکره وقتی جزئی از پازل طرف مقابل است، مذاکره با شرایط نابرابر، مذاکره به عنوان یک تاکتیک، مذاکره برای فروختن ژست ابرقدرتی به جهان یک ترفند خصمانه و حرکت حیله‌گرانه است. به قول یکی: اوباما بیش از ما اهل نرمش قهرمانانه است ..
پ.ن: یکی از اساتید این گونه نوشته بود:
مذاکره، یعنی مذاکره. هیچ معنای دیگری ندارد که از آن بترسیم. در مذاکره، کسانی میبازند که یا دانش و تجربهی کافی برای گفتوگو ندارند یا هرگونه تغییری را به نفع خود نمیدانند.
بشنوید | من انقلابی ام؛ آیت الله خامنه ای
1. اولین استراتژی شطرنج، گسترش مهره هاست.
2. رابطه با آمریکا یک متغیّر است نه ثابت. فعلا جمهوری اسلامی وضعیّت را به اقتضای شرایط بسته.. آن چه مهم است تشخیص حرکت فعلی و پیش بینی حرکت های بعدی است.
3. استراتژی دوم این است که اگر در گسترش مهره ها از حریف عقب هستید، از باز کردن وضعیّت پرهیز کنید.
نتیجه: هیچ کس با مذاکره مخالف نیست. ما با ذوق زدگی مخالفیم.. ذوق زدگی بعضی از دوستان نگران کننده است، حق بدهید.
تاکتیک هنرمندانه‌ی حافظ برای این روزهای سیاست خارجی:
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت، با دشمنان مدارا
بله با دشمن باید مدارا کرد.. این شرط عقله. مخصوصا اگه دشمن، غیرقابل اعتماد و قلدر و خطرناک باشه.. مدارا نه از راه #پلورالیسم، مدارا نه از موضع انفعال، مدارا نه به عنوان استراتژی، بلکه به عنوان یک تاکتیک.. اصلا بذارید به جای مدارا بگیم: نرمش قهرمانانه.