تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود ... دل است. ^*

حقیقت‌هایی هستند، که تلخ‌اند، حزن‌آورند، دل آدم با شنیدن‌شان هرّی می‌ریزد

ذکر برخی از مصیبت‌ها دل آدم را می‌لرزانند، اما

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود ... دل است.

نسخه‌­ی طبیب دل‌شناس:

برای محکم شدن دل‌هایتان، روضه­‌ی اباعبدالله، هفته‌ای یکبار.. و اگر نتوانستید، دهه اول محرم ترک نشود +. به دل‌تان نگاه کنید و سعه‌ی روحی‌تان؛ اگر إقبال داشت، بیشتر بدهید و اگر إدبار داشت، تحمیلش نکنید. ^**

* منقول از رمانِ رضا امیرخانی.

** برگرفته از وصیت‌نامه‌ی سیدعلی آقای قاضی (ره).

ذکر و یادآوری مصیبت، اگر همراه با ظرافت‌ها و لطافت‌هایش انجام بگیرد، کمترین چیزی که از آن عاید انسان می‌شود، پالایش و افزایشی درونی است.. اگر اعتدال و شاکله‌اش حفظ شود و اگر مداح در تصویرسازی و مطابقت الحان با معانی و به کارگیری واژه‌ها و فراز و فرودش اندازه نگه دارد و به قاعده از صحنه‎‌های تراژیک خرج کند، این روضه‌ها ازدیاد عشق را نتیجه می‌دهد، خشکیِ روزمرّگی در روابط انسانی و اجتماعی را می‌شکند، محبت پدر به فرزندش، حمیّت و غیرت، ایثار و صداقت، و بالاخره حبّ ولی خدا را در قلب مستمع زنده نگه می‌دارد.

اینها نه در کتاب‌ها پیدا می‌شوند و نه عقل معاش به آن‌ها دسترسی دارد ..

این دل، باید بلرزد تا محکم شود.

با مهیّا شدن این فضای سخت‌افزاری، زمینه مساعد می‌شود تا تحوّل نرم‌افزاری رخ بدهد، بعضی از انقلابات روحی شکل بگیرد و تخلیه و تحلیه‌ای که هدف تهذیب و خودسازی است، اتفاق بیافتد.

همه‌ی آن‌چه آمد، جوانب فردیِ ماجراست. علاوه کنید که این مجالس، تعظیم شعائر الهی‌اند و پاسداری از خونِ امام حسین، پاسداری از مبارزه و جهاد و دین خداست. و این خودش باب توفیقات بزرگی را بر انسان باز می‌کند.